Od Jisoo do Luciany

Przechadzałam się po polanie, chciałam dojść do jeziora, gdyż tam prowadziła mnie Terra. Szłam za nią, drugiej sowy nie było widać. Po dojściu do jeziora dostrzegła mojego drugiego towarzysza oraz jednorożca. Podeszłam ostrożnie i stanęłam tuż kilka kroków przed jeziorem. Stałam, gdyż kilka razy widziałam tak majestatyczne zwierzęta. Dzikie i wolne. Stworzenie zbliżyło się do mnie, jakby coś we mnie wyczuło. Wysunęłam ostrożnie dłoń, na co jedna ze sów się skusiła, pogłaskałam ją po miękkich piórach. Stworzenie zarżało, a sowa rozprostowała skrzydła i poleciała. Wyjęłam jakąś kostkę cukru, jaką miałam jeszcze i podałam, aby się poczęstowała. Jednorożec się pochylił i zabrał pyskiem swoją zdobycz. W tym czasie drugą dłonią mogłam poklepać delikatnie po boku szyi i dotknąć grzywy, jak i myślałam nad tym, czy pozwoliłaby się dosiąść. Dotknęłam ostrożnie grzbietu, po czym spróbowałam wejść na zwierzę.
Usiadłam wygodnie i trzymałam za grzywnę, uniosła się, zarżała i zaczęła biec. Czułam ten przyjemny wiatr, uśmiechnęłam się, gdyż Robin pewnie też by tak chciała. Przejechać się na grzbiecie takiej wspaniałej istoty.

Mijaliśmy drzewa, pola, konary, oraz wiele przeróżnych innej natury. Czasem jednorożec skoczył, czasem przebiegł przez wodę. Czułam się cudownie, magicznie.

***

Zsunęłam się, gdy stanęła na polanie. Ukłoniłam się i poklepałam po boku. Po czym stworzenie zarżało i zniknęło po paru chwilach. Zdecydowałam się, iż pora wracać do szkoły. Obie sowy ruszyły za mną, dobrze, że zawsze mam uchylone okno w pokoju. Mogą bezpiecznie udać się z powrotem na swoje miejsce spoczynku. Było mi nieco przykro, gdyż nie było tu ani braci, ani siostry. O wiele by było weselej i milej. Tak to trzeba sobie radzić.
Usłyszałam swoje imię, gdy nauczyciel mnie wezwał. Podeszłam i zabrałam swoją miotłę. Ustawiłam się obok innych uczniów i słuchałam, o czym opowiada nauczyciel. Widziałam znajome twarze, tylko z widzenia. Choć znałam ich imiona. To oczywiście, nic poza tym. Nie często, wydaje się w jakieś ploteczki czy też rozmowy. Wolę stać z boku i słuchać, co inni mają do powiedzenia.
Ustawiłam miotłę i sobie bokiem na niej usiadłam. Obok mnie zjawiła się jakaś dziewczyna, szatynka o brązowych oczach.
- Luciana, podejdź i odbierz swoją miotłę - powiedział ktoś.
Zerknęłam z ukosa na nią, mało zainteresowana.
Wszyscy wsiedli na swe miotły i zaczęli się unosić.
W ostateczności rozpętała się jakaś głośna kłótnia. Nie miałam, zbyt ochoty, aby tam podejść. Tak też wzleciałam i zajęła się lekcja.
Czułam ten przyjemny powiew wiatru na skórze, włosy były rozwiane przez wiatr. Wyglądały jak fale, ponownie nieznacznie, się uśmiechnęłam.

<Luciana?>